دختري بود نابينا که از خودش تنفر داشت
نه فقط از خود ، بلکه از تمام دنيا تنفر داشت اما يکنفر را دوست داشت
" دلداده اش را "  با او چنين گفته بود :
" اگر روزي قادر به ديدن باشم حتي اگر فقط براي
يک لحظه بتوانم دنيا را ببينم عروس تو و روياهاي تو خواهم شد "
و چنين شد که آمد آن روزي که يک نفر پيدا شد
که حاضر شود چشمهاي خودش را به دختر نابينا بدهد
و دختر آسمان را ديد و زمين را ، رودخانه ها و درختها را
آدميان و پرنده ها را و نفرت از روانش رخت بر بست
دلداده به ديدنش آمد و ياد آورد وعده ديرينش شد :
" بيا و با من عروسي کن ببين که سالهاي سال منتظرت مانده ام "
دختر برخود بلرزيد و به زمزمه با خود گفت :
" اين چه بخت شومي است که مرا رها نمي کند ؟ "
دلداده اش هم نابينا بود
و دختر قاطعانه جواب داد : قادر به همسري با او نيست
دلداده رو به ديگر سو کرد که دختر اشکهايش را نبيند
و در حالي که از او دور مي شد گفت
" پس به من قول بده که مواظب چشمانم باشي . . ."

.
دوستان خوبم :
هستند کساني که  فقط به آن اندازه که به شما احتياج دارند
به شما احترام ميگذارند ، و چه سخت است . . .
باخت زندگي ، باخت عشق . . .
به خاطر . . . ؟
 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: